Notatki z z rezydencji :
Problem syntezy percepcji
Po Kancie problem epistemologiczny współczesności polega na rekonfiguracji ludzkiej zdolności do syntezy
→ w tym momencie: atomizacja pola poznawczego.
Zaczynamy obserwować pojawianie się narzędzi dokonujących syntezy percepcyjnej (pewnego rodzaju przedłużenia ciała?)
→ formowanie syntezy w ciele
np.: stereoskopy (rozpowszechnione masowo) i inne prymitywne formy kina.
Upadek teorii kantowskiej, która zakładała, że zdolność do syntezy poprzedza percepcję, zostaje zastąpiony fizjologicznym rozumieniem tej syntezy (np. u Schopenhauera ucieleśniona przez pojęcie „woli”).
Ta zmiana paradygmatu zastępuje rozumienie zunifikowanej percepcji przez takie, w którym percepcja pojmowana jest jako rezultat zmiennych sił.
Zdolności, które operują tą syntezą, są kolejno definiowane jako: pamięć (Bergson), wyobraźnia (Wilhelm Dilthey), „zmienne siły metaforyczne i twórcze” (Nietzsche) – wszystkie one ukazują przypadkowość ludzkiej umiejętności syntetyzowania doświadczenia zmysłowego.
/!\ Niezdolność do syntezy jest kojarzona ze stanami dysocjacyjnymi i psychozą.
Pojęcie „uwagi” zaczyna być używane do określania izolacji pewnych percepcji, aby utrzymać produktywną aktywność podmiotu i spójną reprezentację świata. Staje się główną, lecz kruchą funkcją syntezy → (poł. XIX wieku).
Różne funkcje poznawcze uznawane są za źródło uwagi. W niektórych przypadkach przypisuje się ją woli, w innych – biologicznemu determinizmowi i nieświadomym impulsom.
Skupiony podmiot może być indukowany poprzez bodźce zewnętrzne.
Silny katalizator mojego pola widzenia
Pierwsze, czym jesteś – to uczta dla oka,
Wreszcie…
Blada sylwetka
Stworzona z przezroczystych barw i antyczna-
Coś
Duński skalp, aż po słowiański palec u nogi, albo może odwrotnie?
Wschodnioeuropejskie rozkosze to monochromatyczne gofry przesycone tłuszczem
Kilka razy, pamiętam, odwiedziłam ponownie to miejsce z betonu ze spodkami do kawy.
Aby się napić, oczywiście,
I żeby się w głowie zakręciło też
Pożegnać się, niezauważona, z uległym [pustym] spojrzeniem.
Ale uwaga nie była już rozumiana jedynie jako miejsce syntezy sensorycznej – zaczęła również definiować to, co czyni „ja” spójnym.
Również wrażenie, jako coś przynależnego podmiotowi, okazuje się być czymś zewnętrznym. Bodźcem, który wywołuje reakcję sensoryczną w podmiocie.
W końcu percepcja przestaje być utożsamiana z samymi zmysłami i zostaje przedefiniowana jako zespół psychologicznych komponentów podmiotu: pamięć, wola, pragnienie, antycypacja i bezpośrednie doświadczenie – razem.
Partner projektu: Instytut Francuski w Warszawie
_____________________________________________________________________________–
English version
Notes from the residency:
The problem of synthesis of perceptions
After Kant, the epistemological problem of modernity is to reconfigure the human capacity to synthesise –> at this point : atomization of the cognitive field
We start witnessing the invention of tools that operate perceptive synthesis (a sort of extension to the body?)
→ forging synthesis in the body
ex : Stereoscopes (massively spread) and other primitiv forms of cinema
The collapse of Kantian theory, which stated that the ability to synthesise precedes perception , was replaced by a physiological understanding of this synthesis. (Ex : for Schopenhauer is incarnated by the concept of « will »)
This change in paradigms replaced the understand of a unified perception into one, where perception is understood as a consequence of variable forces
The capacity that operates this synthesis are defined successively as being ; memory (Bergson), imagination (Wilhelm Dilthey), the « changing metaphorical and creative forces » (Nietzsche) = all those, equally show the contingency of human capacity in synthetizing the sensory experience.
/!\ Incapacity for synthesis is associated with dissociated states and psychosis
The concept of « attention » starts to be used to designate the isolation of certain perceptions in to maintain productive activity in a subject and a coherent representation of the world. It becomes the main, but yet fragile, function for synthesis → (mid. XIXe century)
Various cognitive functions are considered to be the cause of attention. In some cases, it is assigned to the will, but in other cases it is considered to be biological determinism and unconscious impulses.
An attentive subject could be induced from external stimuli.
A strong catalyzer to my field of vision
First thing you are is a treat to my eye,
Finally…
A pale silhouette
Made in translucent colors and ancient-
Something
Danish scalp to Slavic toe, or maybe the other way around ?
Eastern European delights, are monochrome waffles saturated with fat
Few times I recall, I did visit again, the place of concrete and coffee plates.
To drink beverage of course,
To get dizzy as well
To say goodbye, overlooked, with a submissive [blank] stare
But attention was not only understood as the place of sensory synthesis, it also started to define what makes the self cohesive.
Also, sensation as something that belongs to the subject is found to be exterior. A stimuli that provokes a sensory response in the subject.
Finally, perception, is no longer associated to senses, but is redefined as the subject’s psychological components, its memory, will, desire, anticipation and immediate experience all together
Residency partner: French Institute in Warsaw
